Katie O’Neill, auteur van de Tea Dragon Society, keert terug met een grafische roman die gebonden is aan haar publiek. Aquicorn Cove heeft dezelfde prachtig gekleurde beelden, dezelfde zelfverzekerde, soms woordeloze verhalen, vergelijkbare relaties met ongebruikelijke wezens en een overeenkomstige boodschap over de noodzaak voor balans met de natuur.
Zoals je kunt zien in de voorbeeldpagina’s hieronder, zijn Lana en haar vader gekomen om haar tante Mae te bekijken in een stad aan de kust die na een substantiële storm opruimt. De moeder van Lana is weg, maar Lana heeft nog steeds geweldige herinneringen aan tijd doorgebracht met haar op het strand. Tijdens het controleren van de schade ontdekt Lana een baby-aquicorn, een zeepaardjeachtig wezen dat verpleegkundigen terug in de gezondheid nodig is.
O’Neill heeft opnieuw ongebruikelijke maar welkome personages gemaakt. Mae is bijvoorbeeld een sterke, gespierde vrouw met een donkere huidskleur dan roodharige Lana. Weerspiegelt dat de achtergrond van Lana of gewoon meer tijd doorgebracht buiten? Het maakt niet uit, en het wordt niet genoemd, maar het draagt bij aan het huidige maar tijdloze gevoel van het verhaal.
Lana en haar vader helpen overdag met de herplanten en reparaties, en ‘s nachts roosteren Lana en Mae vers gevangen vis en observeren de sterren die niet kunnen worden gezien door de stadswoning van Lana. Het is een optimaal leven, een leven dat gedachten roept op het plezier van en respect voor de oceaan. Zou dat meer van ons zo’n eenvoudig, verantwoordelijk bestaan kunnen leven.
De pagina’s van O’Neill zijn niet schoon. Hoewel de panelen typisch eenvoudige vierkanten of rechthoeken zijn, zijn er soms gaten waar ze elkaar ontmoeten. Ze staan niet altijd precies in de rij, wat bijdraagt aan de stemming van het passeren, met individuele momenten die zijn vastgelegd uit de stroom van de scène. Ook roept het de setting van het verhaal op, in een gebied dat herstelt van een bijna natuurramp met gebroken fragmenten.
Er zijn prachtige elementen en meer familiebanden naarmate het verhaal doorgaat, maar de onderliggende boodschap is praktisch: mensen kunnen niet steeds meer blijven nemen zonder terug te geven. Maar het is ook een verhaal over het accepteren en leven met verlies, met het verhaal van wat er met Lana’s moeder is gebeurd. Vanwege haar ervaringen leert Lana voor zichzelf op te komen en waar ze in gelooft, een inspirerend resultaat van dit indrukwekkend mooie moderne sprookje. (De uitgever heeft een review -exemplaar verstrekt. Review oorspronkelijk geplaatst bij Good Comics for Kids.)
Deel dit:
Twitter
Facebook
Tumblr
Gerelateerde berichten:
De Tea Dragon Societykatie O’Neill (Princess Princess Ever After) heeft een prachtige wereld gecreëerd in de Tea Dragon Society. Uitstekende karakterontwerpen en concepten bevorderen een boek aangedreven door een rustig gevoel van verkenning en ontdekking dat zowel ontspannend als verfrissend is. Greta is de leerling van een smid en werkt samen met haar Goblin -moeder. Wanneer…
Top tien grafische romans voor kinderen 2018as met vorig jaar, ik was vereerd als een van de juryleden die de lijst “Top 10 grafische romans 2018” samenstellen voor schoolbibliotheekjournal (sinds ik blog voor hun goede strips voor kinderen). Hier is hun lijst van de top tien van het afgelopen jaar (met links naar mijn …
Het nieuwste project van DewDropkatie O’Neill heeft de charme van haar vorige Aquicorn Cove en de Tea Dragon Society, maar in een verkorte vorm voor jongere lezers. DewDrop is een axolotl, of een schattige roze brok, die een aantal watervrienden heeft, waaronder een schildpad, een newt en wat vis. Zijn…
